TAL DÍA COMA HOXE...
o 24 de Novembro de 1991 o mundo perdía uns dos meirandes referentes musicais de tódolos tempos, unha persoa irrepetible que xuntaba en si a un gran frontman, unha superdotada capacidade compositiva e unha voz que lle pon a un "a carne da alma de galiña.

FREDDIE MERCURY FOI A PERSONIFICACIÓN DO CARISMA.

5/IX/46 - 24/XI/91

D.E.P.

CRONICA DE UN CONCERTO ANUNCIADO.

John Mclaughlin & Chick Corea con Kenny Garrett ó saxofón, o contrabaixista Christian McBride e o batería Vinnie Colaiuta.

"A NIGHT AT THE OPERA"

Fermoso edificio que semella estar esculpido a partir dunha pedra.

Bueno, non era precisamente ópera senón Jazz, a pesar de celebrarse dito evento no chamado palácio da ópera de A Coruña. A cita estaba posta para ás 20.30 pero a esa hora apenas estabamos entrando na cidade herculina, sobre as menos cuarto puxémonos enfrente do palacio, e apenas sentado o cú na butaca empezou o concerto. Decir que na porta había moita xente con carteis pedindo 1 entrada, incluso cando chegamos moitos nos preguntaban se tiñamos algun ticket de sobra, e non era para menos! eu tiven a sorte de que miña cuñada estivo 3 horas o dias antes nunha cola papando frío por min, iso realmente non ten precio. Máis ainda cando sabes que outros tantos que os que a conseguiron se quedaron sin entrada.

Era como estar nos anos 50 nun clube das beiras do missisipi O feeling era case tanxible.


Sale John Mclaughlin e Chick Corea, enton doume conta de que eu ó lonxe tal cual vexo, arrepíntome de non haber traido uns pequenos prismáticos. Comezan a improvisar un tema na onda de "a ver que sale" moi en plan, "estamos quentando". Logo salen o resto dos compoñentes da five peace band e improvisan entre todos sin apenas ningún tipo de atadura. Debo decir que tiven unha extraña sensación cando estaban tocando e eu via a cara de algún espectador. Penso que o Jazz é coma unha sala de museo con cadros abstractos, hai que saber entendelo, porque pode haber no medio o típico cadro pintado por unha mona que todo o mundo alaba sin saber realmente quen o pintou nin que expresa. Humildemente debo admitir que apenas teño puta idea de jazz, quizáis porque nunca o escoito,a non ser cando vou no tren, e menos deste carácter conservador, eu estaba alí por John Mclaughlin, o cal si que escoitei, sobre todo os miticos discos do guitar trío con paco de lucía e Al Di Meola. Jhon Mclaughlin cambiou moito dende aqueles anos, iso é indiscutible, de feito maldigo a hora en que cambiou a guitarra acústica de jazz pola eléctrica, creo que guitarristas eléctricos hai moitos, e John era único, era un grande entre os grandes. Unha das atraccións da noite era o mítico Vinnie Colaiuta, que estivo dende que empezou ata que acabou o concerto lucindose con unha abraiante e sobrada capacidade. Para os que creamos música chámanos a atención o divertido que é tocar jazz, porque non hai apenas nada que te ate e cada noite é un mundo distinto, si ben é certo que para un servidor o máis importante da música é a melodía, para min esto é sagrado, e no concerto desta noite había de todo menos eso...vimos escalas, pasaxes 90% das veces improvisados, arpexios, etc. e como non, non puideron faltar os solos de cada un deles.

.

Cabe sinalar que o protagonismo era de igual medida para todolos integrantes da banda, foran máis ou menos coñecidos alí o máis tonto facía reloxos.

O certo é que non coñecía ningún tema desta formación, pero a Mclaughlin entendíaselle moi ben o inglés e presentou algúns temas do seu disco en solitario e do último de chick Corea. Gustóume moito un dos últimos chamado "doctor Jack" que según dixo John non era o Doutor Jekill e Mr.Hyde. Era un tema de corte jazz dos anos 50, que tiña certo sabor as bandas dixie da primeira metade do século pasado. Pasaron 2 horas de concerto e vimos que había xente que estaba marchando da sala, a verdade e que para os que traballabamos ó día seguinte eranos moita hora, encima eu que tiña 200Km de volta á casa, pero é moi probable que nunca na vida volte a ter ocasión de ver a estes monstruos reunidos nun escenario, pareceume algo así como si a xente se marchase do estadio na prórroga dun partido de fútbol. A miña pregunta foi ¿houbese sido igual si pagasen 40€ polas entradas? asi que os músicos despedíronse entre un gran aplauso e a xente empezou a desfilar pra fóra, entón pensei ¿nun concerto deste tipo non hai bises?" pois sí, a Five Peace Band voltou a sair de forma tímida e dubidosa ante unha sala máis valeira que outra cousa, asi que nos levantamos da butaca e fúmonos pra diante de todo, había xente de pé, xente sentada nas escaleiras, e comencei a sentirme máis agusto pensando que se acabara tanto estiramento, e que ahora polo menos podía soltar algún berro cando Mclauglin fixese unha escala a toda pastilla xDD, así foi, logo dun pequeno bis de apenas 10min, despedíronse definitivamente acercándose ó frente do escenario a firmar autógrafos e darnos a man ós que quedábamos. Eu non levei boli nin nada pra fimar porque non me esperaba tal, pásame por gilipollas.

Ó final os músicos achegáronse á beira a saudar ós que nos decidimos por quedar ata o final.

O mellor:Como xa dixen, non son ningún entendido en Jazz, pero houbo unha cousa que é innegable "GUSTOUME" e iso é, ó fin e ó cabo, o importante do concerto.

-A acústica da sala era moi boa, quizáis a batería estaba un pouco por encima ó principio.
O peor: Particularmente non me acabou de convencer Kenny Garrett, si, xa sei que é unha pasada de tío, unha lenda viva, e todo... pero eu non o souben entender, vinlle cousas moi guapas, pero penso que "toleou" demasiado por así decilo.

-A rara sensación de estar no medio dun público conservador e algo cheirón... a un concerto fáltalle algo cando non hai un "yiiiijáaaaa" de por medio xDDDDD.

CRÓNICA DUN CONCERTO ANUNCIADO.

Mike Stern, Randy Brecker e Dave Weckl: camareiro!unha de Jazz á romana,

por favor.

O casco antigo de Lugo é un lugar fermoso, sobre pola noite...

Apenas se sabia nada deste concerto orientado a minorías máis aló da muralla, pero un chivatazo o día antes do acontecemento púxome ás 9 da noite dun frío martes de novembro á cola das portas do auditorio de Lugo. Dita cola atravesaba a plaza de cabo a rabo, os nervios por quedarse fóra ante o límite de aforo eran patentes, por fin a escasos minutos pasados das 9 abrense as portas, accedemos ó recinto que se atopaba na 2º planta e vemos unha especie de antigo teatro abarrotado, todalas sillas ocupadas, asi que a xente comeza a buscar un sitio para ficar de pé, nós adiantámonos ata a 1º fila no lateral esquerdo, estamos moi cerca dun bafle, pero o suficientemente ó centro para ver todo, e de paso, oir ata o ruido dos dentes de Mike & company.

Antes de comezar o show, sae por megafonía un aviso de que gracias a "caixa galicia" foi posible traer a estes músicos de alto standing a Lugo, e que debemos estarlle moi agradecidos a caixa galicia porque son a repera...entón fíxome que hai varias pancartas de dita banca colgadas polo teatro e que o nome real da sala é "auditorio caixa galicia" e penso... bueno, agradécese que sexa gratis,dabondo gastamos en chofa, pero si van facer algo... eles a min poucas veces ou nunca me agradeceron ter o meu diñeiro alí, asi que supoño que serán eles os que me deben algo...si cando domiciliei a nómina non me deron nin unha cutre gameboy, nin un triste xogo de toallas... nada! penso que está ben acercar o jazz á xente, que se animen a ir a este tipo de concertos, pero por outro lado, que fose gratis, provocou que eso estivese plagado de xente que "pasaba por alí", curiosos, os que tiñan a tasca ainda cerrada, e que pouco máis facían que ocupar sitio e darlle á lengua ou bostezar....

os 4 músicos encaixaban á perfección... a banda parecía un reloxo suízo.

Todo está listo, son as 9.30 en punto, a hora citada para o comezo, a sala está abarrotada, todo petado ata a bandeira, xente sentada en todolos recunchos, xente de pé por todos lados, uns enriba dos outros... as calefaccións do recinto a toda brasa, o ambente empézase a cargar e aquelo parece un criadeiro de pitos... Sae a banda e abren cun tema improvisado, por momentos estaban tódolos músicos a improvisar á vez, a non ser Randy que tiña un escaso protagonismo. Mike viña promocionando o seu último disco, que data do 2006, chamado "Who Let The Cats Out?" o cal ofrece unha presentación dun gusto exquisito e unhas colaboracións de agárrate... Lógo tocou temas que servidor descoñecía, e que gustaron moito a xulgar polas ovacións. Pouco despois xa veu o solo de Dave weckl, todo un luxo para os alí presentes. Pouco a pouco Randy foi collendo ritmo, e comenzou a introducir efectos na trompeta, teño que dicir que o descoñecía, pero o seu sentido da melodía encandiloume, facía unhas vibracións cas sordinas fascinantes.

no escenario por momentos había un ambente único, moi máxico...

O concerto tivo intensidade, incluso cando Mike optou por tocar temas lentos e ata algún de corte experimental. Seguiron tocando durante hora e media, caeron temas do ultimo CD de Stern, algún clásico do jazz, ata toques hard-rockeiros con guíños a Jimmy Hendrix, e despedíronse baixo unha clamorosa ovación dun público que pedía outra ó unísono. Voltou a saír a banda pero cun extra que tocaba o saxofón, con moitísma destreza a verdade, pero si resulta que veu de xira dende USA para tocar os 2 últimos temas non lle compensaba moito a verdade... asi que despois de 2 temas e 2 horas xustas de recital, os músicos retiráronse con Mike Stern dicindo que firmaría discos no posto de merchandising, asi que alí nos fumos a que nos rubricara unha copia de ¿quen deixa os gatos fóra? e de paso inmortalizarnos ca cámara dun teléfono móvil xunto a Mike stern. Houbésemos querido facer o mesmo xunto a Dave Weckl, pero a saber porqué, imaxino que sería porque lle costaba moito, rehusou sacarse fotos con ninguén e apenas firmou de forma moi forzada un par de baquetas.

ó final, acabamos medio arrolados polo pasillo e a vista era un luxo como se pode apreciar na imaxe.

O mellor: Que se traian concertos así de interesantes a Lugo, que estén ó alcance de calquera, e que se poñan a unha hora prudente e con puntualidade. O sonido moi cuidado de Mike Stern. O baixista, un rapaz moi novo cun dominio espectacular do contrabaixo e o descubrimento de Randy Brecker. Voltar a un concerto cun vello compañeiro de batallas que levaba tempo "retirado" das citas musicais.
O peor: pois como xa dixen, o intrusismo de moita xente que de haber costado a entrada 3€ xa non estarían alí...e pouco máis que engadir, porque foi un luxo contar con un concerto desta categoría en Lugo, e ogallá houbese un tódalas semanas...eso sí, a ser posible que caia sábado . xD
3 púas cas que tocou este (e posiblemente algún outro) concerto. Nótase que está todas rilladas.

CRÓNICA DE UN CONCERTO ANUNCIADO:

PAUL GILBERT: "HALLOWEEN" BY THE NAME...

Estamos sen cámara, asi que nos valemos dun teléfono para fotografiar (acéptanse donativos)

De novo nos desprazamos á sala A! para ver desta vez a un guitarrista que traia como aval unha das mellores carreiras do mundo como "guitar hero" en solitario. O comezo estaba marcado para as 22, peroi non foi ata as e media que empezaron a tocar os teloneiros (na entrada non poñia nada de teloneiros), un grupo de Vigo que facían un pop na onda de "muse" pero de forma facilona e bastante repetitiva, si ben non estaban ante o seu público, creo que non souberon conectar, aburriron un bo cacho e encima, o peor, extendéronse unha hora... Tocáballe o turno a Paul gilbert, todo estaba a punto, pero alí ninguén saía...pasou media hora e a xente empezouse a mosquear e os abucheos fixéronse notar na sala.Logo de 2 horas!! da hora marcada para o comezo, Ás 12 en punto da noite, como querendo facer unha aparición de ultratumba sale Pual e a todo o mundo se lle olvida a longa espera. "buenas noches vigo" solta nada máis chegar, e comeza a tocar, pero na metade do 1º tema deixa de sonar o baixo (vaia! pensei eu, non foi por non facer proba de sonido eh?) entón gilbert sácase os cascos e explica que o ampli de baixo cascou, e vendo que tiñan pra un cacho o maestro decide improvisar unhas clases aceleradas de guitarra, dese xeito danos a 1º lección chamada solo de rock e toca "eruption" de Van Halen, estiven a piques de levantar a man e preguntar "¿xa imos tocar así o 1º día de clase?" e continuou un cacho dando leccións que incluian técnicas diversas, como barridos, volumen-delay, tapping... e servidor babeando co dominio de un Paul Gilbert que está a un nivel impresionante, é un crack, e toca a Deus dar.

Paul Gilbert cunha guitarra tipo 335

O set list basouse nos seus discos en solitario, tirando máis ben hacía os últimos, de feito do disco que viña promocionando tocou un bo puñado delas, e logo meteu polo medio algún clasico da talla de "technical difficulties" e uns cantos "piques" entre teclado e guitarra, así como extractos improvisados. Xa foi no bis cando inclueu as versións as que nos ten acostumados, coma sempre foron temas nos que cantou, e entre elas iban clásicos coma "red house"...si ben é certo que Paul ten voz para cantar, tivo algún que outro desafine que nos fixo sonrir...

O mellor: Paul Gilbert, foi o mellor, é un tío cun nivelazo aplastante, o sonido era bo, víase que era un concerto MOI traballado, e todo saleu perfecto (quitando o retraso e o rollo do ampli) e bueno, creo que foi a mellor noite de Halloween,perdón, de Samhain dende aquel 2002 en Bravos xDDD.
O peor: Pois tamén o teño moi claro, limitouse demasiado a tocar os temas do disco, houbese agradecido que fixera algún rollo ca guitarra doble mástil, ou que polo menos fixera algo co floyd rose coma en antaño, pero pasou moito de florituras.

Entrada do concerto.

SEMPRE É TARDE...

Aquela mañá de venres do 2005 chegara ó amencer ó palacio dos deportes, polos aledaños xa se podía ver a xente con camisetas de Queen, doblei a esquina que vai hacia a parte de atrais e atopeime cunha rapaza nórdica que me falou... digo que me falou porque o meu inglés moi de andar pola casa non me permitía apenas farfullar nada, chamábase Michelle, díxome que os vira a noite anterior en París, e que os viña seguindo por todo o mundo, así, con apenas unha mochila e o posto estaba percorrendo o mundo detrais de Queen, unhas veces en avión outras en tren, unhas veces durmindo en albergue outras na rúa...seguín o meu camiño, logo pola tarde andivemos por alí, voltamos a intercambiar algunhas palabras. ó terminar o concerto cada un buscouse a vida, eu collín unha habitación na zona centro, enfrente á porta do sol, atopeime a Michelle de novo no ascensor, ela quedábase no piso de arriba, nunha especie de habitacion compartida... Á mañá seguinte voltei a Galiza e xusto un ano despois do concerto acordeime...entrei na páxina de Brian May e lein unha nova que me deixou moi triste. Michelle Morreu días despois daquel concerto víctima dun accidente laboral, tan só tiña 19 anos.

Michelle con Roy, un rapaz que sempre se disfraza de Mercury nos concertos, en Madrid.

A nova:

"To Brian, the band, the crew and all the people she knew and loved amongst you.
Yesterday, Wednesday August 17th 2005, Michelle had a fatal work accident at her second job at D'light where she worked daytime. I got know about his terrible thing while talking to her mother today when trying to call Michelle. I was her close friend and Sales Manager. I will really miss her.
According to Michelle, Queen was her second family. She was unable to work when you played in London this summer. I had to wipe her tears that evening, reassuring her that she surely would see you on stage another time. I was terribly wrong.
She was involved in the unloading of some heavy stage equipment from a truck. Something slipped and Michelle was hit. She died before the ambulance arrived a few minutes later.
Kai Wangberg"

Mensaxe de Brian May, realmente conmovedor:

Michelle Bruheim, from Norway, was at EVERY show on our European tour. We started to notice her outside the gig every time we rolled up for a sound check. I asked her how she did it, one afternoon. I learned she had no money, no food and nowhere to stay, but had decided to give up her job to devote her whole time to following Queen/PR on tour.
We all got her meals, and I invited her backstage before the show to get her off the street, to get some rest and refreshment... she was hitch-hiking from city to city, and sleeping outside on the ground. We were able to hook her up with some kind fans who gave her lifts, and many of us at some time or other got her a room for the night, or a meal. She became in a way part of the family.
I didn't know until her Dad wrote to me yesterday that she was a talented concert pianist, and I didn't know of her struggles with depression in her early teens.
I didn't know she had already decided to come to Japan and New York, and had already managed to buy tickets.
But somehow I think we all assumed we would be seeing this little person again. Sadly, we never will.
She was apparently working for a lighting company, loading off some heavy equipment from a truck, and a palette fell on her and killed her instantly. How anyone could ask this tiny slip of thing to handle heavy weights is beyond my understanding, and obviously with no-one there to look after her. But it is done.
I feel sad, and of course I think we will all wish we had done more for her. But she lived as she chose, with great courage and always with a smile and a pleasant greeting, and never made demands on anyone. I hope in the grand scheme of things she is safe and that if there is another life, that she gets a fairer shot. Wherever she is, she will for sure rock!
When the DVD of Sheffield comes out, we will all see her there, right in front of the thrust, singing along to every word, her face transported, and joy in her eyes.
We will all miss you, Michelle.
Rest in Peace.
Love
Brian

Este sábado pasado ó doblar a esquina do palacio dos deportes voltei a acordarme de Michelle, e de que, posiblemente ela fixo realidade o que sería o seu ultimo desexo se puidera escoller...

http://www.michelle-rocks.net/

Crónica de un concerto anunciado.

Queen! Queeeennn?? ah...si....bueno...

Antes de escribir un ladrillazo (porque me vexo vir...) aclararei unha cousa moi importante e fundamental. Queen para min non é un grupo, é unha relixión, para facerse unha idea, teño unha frase que dixen fai uns anos "si non fose por Queen, eu hoxe escoitaría estopa e tendría un coche tuneao" xDDD ben, ahora podemos continuar...

Aspecto da cola acceso lateral a iso das 18:30

Conciencieime a min mesmo de que desta vez NON ia estar en 1º fila, pero e que cheguei ó palacio dos deportes a iso das 14h. e vin a unhas 200 persoas apelotonadas nunha porta, pareceume curioso,¿que pasa, polas outras non se vai entrar? pensei...asi que me puxen na porta do lado de 1º, e asi foi...a xente comezou a repartirse polas outras 10 ou 12 portas...e dixen, "bueno, ahora que estou..." a tarde transcurriu entre xadreces, tutes e risas ata que ás 20.00 abriron as portas e coma un foguete planteime na valla diante do micro de Brian May (maldita a hora!!!!) Ás 22 puntualidade inglesa da comezo o show, unha grandisima pantalla lanza raios e tronos mentres sale Brian May a dar comezo con "Hammer to Fall" diante da pantalla o comandante Roger Taylor e á sua dereita Moses, Edney, Miranda e enfrente Paul Rodgers....e a puñetera pasarela de merda que se abria oco dende o centro do escenario ata o centro da pista do palacio dos deportes...que gran idea! resulta que estan tocando e bueno, vese que de vez en cando vanse pra aló para o 5º carallo....pero o peor ven cando collen todos e plantan o garito alí no medio da pista e se poñen a tocar "love with my car, 39, love of my life, las palabras de amor...." e asi máis de media hora no que...realmente non é que esteñan dándolle a espalda á 1º fila, no, e que lle están dando a espalda a 7 ou 8 mil persoas...que estivemos máis de media hora mirando pra un escenario valeiro... de verdade, fantástico. Pra verte pola pantalla afórrome a entrada e vexote na casa en DVD.Polo resto, si opino xa non sería parte da crónica, sería unha opinión persoal sobre o que vimos.

Ver tan de cerca a unha lenda desta categoría impresiona, en serio.

A ninguén lle convence iso, sinceramente, como se decia por alí "claro es que sin Mercury ya no... pero mejor esto que nada..." e todolos xornales comezan a decir que a raiña está agonizando, que queen está arrastrándose, que si a morte de Freddie tal, que si cual, pero o que seguramente moita xente non sabe, é que este proxecto de Queen+ Pr. foi o fruto dun fracaso en solitario do que se chamou "The Brian May Band" e que comezou a sua andadura xusto despois da morte de Mercury. A banda de Brian May editou un disco no 92 e fixo unha pedazo xira mundial conxunta cos Guns`n`roses, plasmando o bo estado de forma nun discazo titulado "live in brixton academy" na miña opinión foi unha continuidade sobresainte por parte de Brian May, logo no 98 sacou outro disco "another World" que non tivo moita repercusión, pero non pola calidade do disco o cal me parece moi bo, senon pola desastrosa promoción deste, e outro tanto da xira, coño, tocou en Xixón e non se enteraron nin os de avilés... foi penoso...non o anunciaron nin no tablón do concello, e ahí foi cando Brian May enterrou un proxecto que para o meu entender era unha boisima aposta,á que lle faltou madurar un chisco. porque imos a ver... Os musicos daquela banda básicamente eran os mesmos que os de ahora, ahora está Paul rodgers, e Roger Taylor sustituindo ó falecido Cozy Powell...e tocando distintos temas...que na miña opinión é-unha-cagada, porque ves a Brian May tocando "Hammer to fall" e mola, e "tie your mothe down", e si tocara "driven by you" let your heart..." etc, etc, (será por temazos) pero ves a Paul Rodgers cantando "another one bites the dust" ou "we are the champions" e dices ¿a que ven isto? tocan temas de xente que non é que non esteña aquí, se nón que nin están de acordo con esta historia...e roger Taylor levántase a cantar Radio Gaga, a bateria pregrabada... un noxento sentimento de que se gañan ó publico polo simple feito de estar alí, e ser eles, e fagan o que fagan vai estar ben...

Situación na que estabamos...a peña máis perdida ca o barco do arroz, ninguén sabía pra onde mirar...os musicos no 5º nabo, no escenario nin cristo...en fin...unha gloria...

Creo que Brian May inxustamente non lle deu outra oportunidade ó seu proxecto, e veu que o nome de Queen, (solo iso, solo con poñer o nome) xa enche máis estadios que 50 obras maestras del en solitario...que pena!! Ahora o unico que se ve ahí é un contínuo homenaxe a freddie Mercury, que cada vez que aparecía en pantalla a ovación era escalofriante... Hai un sensación que sentin no 2005 e voltei a ter desta vez; a xente ten unha fame inmensa de Queen, Freddie Mercury deixou un vacío na música impresionante,todo isto da asistencia ós concertos globalizouse de tal xeito que ata é relativamente fácil encher o palacio dos deportes, estou casi convencido de que onte alí non había ninguén que houbese estado vendo os verdadeiros Queen na xira do 86, porque sei que no 2005 houbo algún e dixo "non volto...iso non ten nada que ver". E ten razón, alí non había nin a maxia nin o carisma dos Queen reales, a polémica estaba servida, pero podendo facer outra lenda, ¿pra que carallo hai que darlle máis voltas ó que estaba perfecto?
En resumen, que si non teño corda pra 3 dias, voume quedar cunha gran frase que dixo May fai uns 15 anos cando un periodista lle preguntou, pra que lle dera a entender se iba seguir explotando o nome de Queen, si se iba editar algún "outro máis" disco recopilatorio, ó que Brian May lle contestou "bueno...tampouco ninguén o ten que comprar se non quere...non si? Pois iso mesmo, apliquémonos o conto, Queen é del e que faga o que lle saia dalí, a quen lle guste este novo invento que o disfrute... ós que non nos cola, solo nos queda esperar que Brian May se de conta do "sinsentido" que está a facer.

O mellor: Eu son igual de bobo que o resto, o meu ídolo está morto, e o 2º inda o podo ver tocar, non tiven ollos pra ninguen no escenario... o auténtico protagonista foi May, e inda está capacitado pra facer grandes cousas.

O peor: Que iso se chame Queen.

unha imaxe que ben puido haber sido tamada 22 anos atráis.

Nova sala de grabación do FGC estudio.

O pasado mes de xullo quedou oficialmente inaugurada a nova sala de grabación do FGC estudio cun acto ó que asistiron diversas celebridades da zona acompañadas de heinnekens de bote e "cookies" do eroski. O recente estreno ven a dar resposta á necesidade dunha ubicación amplia para grabar as partes de batería e as grabacións simultáneas de varios intérpretes asi como dar servicio ás sesións de ensaio As instalacións contan, a falta dunha ampliación de medios, cunha mesa técnica equipada cun servidor "DELL", unha tarxeta de son externa "xtigi", cubase 3.1, cubase VST5, Batería yamaha, amplificador de guitarra Marshall, amplificador de baixo celestion e 3 monitores de "cuña" Laney cos seus respectivos micros de voz solista e coros. O novo local fica afastado de outras construccións e conta cunhas excelentes vistas ó mar, atópase ubicado a escasos metros dunha praia cuio nome, como é lóxico, non vou desvelar para evitar a aglomeración de fans na porta :P (no en serio, prefiero que non nos rouben polo menos ata que pase un ano...) e o unico malo, según as propias palabras do administrador de FGC estudio "atópase un pouco lonxe do estudio (10KM.) o cal vai dificultar un pouco o traballo, e bueno, a obriga de facer sessións de grabación perfectas porque despois, no estudio, non se poderán facer modificacións nin arranxos na base".

CRÓNICA DE UN CONCERTO ANUNCIADO:
Yngwie Malmsteen: A cálida pesadilla dunha noite de verán...

O 3 de Xullo levareino moito tempo na memoria como un dos mellores días da miña vida cando fai anos presenciara o paso do G3 por España. O destino quixo que voltase a ser un 3 do 7 o día para ver a un guitarrista que precisamente ten pertencido a ese G3 e está no olimpo dos mellores "violeiros" do planeta.
Saín de Viveiro a iso das 5 da tarde, sobre as 8 xa estaba enfrente da sala A!, a xente comenzaba a aglutinarse na porta... nas entradas poñía o comenzo ás 21:30, nas portas da sala ás 22:00, mola que se poñan de acordo pra non marearlle a perdiz á xente... Non entendo a présa por entrar, a non ser que teñan moitas ansias de empezar a privar, porque a sala A! ten a caracterización de que o escenario está moi alto, tanto que si te acercas moito non ves nada,asi que o mellor é buscar o punto no que vés todo o escenario, pero non estás moi lonxe pra perderte os detalles (sobre todo os que non temos vista de águila). O de pechar a auga dos lavabos más que nada é unha porcallada porque sale un de mexar e non ten donde lavarse as mans.... bah! dicían os siniestro total "menos mal que nos queda portugal".
Ás 21.40 dá comezo o show, un Yngwie detráis duns bafles comeza a dar notas a mil por hora e abre con "rising force" moi espectacular. O concerto desenrolase intercalando temas de voz con instrumentais da talla de "trilogy suite" "far beyond the sun" ou "icarus dream" a medida que avanza o tempo vemos que Malmsteen se senta na plataforma da batería, nótaselle canso, pero sigue a dalo todo en cada tema...logo dun tempo comeza a quedarse más estático e é nisto que se baixa ó toque un botellín de auga fría mentres toca, case sen dar respiro métese outro botellin dos de 33cl ó toque... a xente aplaude.... o concerto leva sobre uns 40 min. O escenario consta de 2 partes, na metade esquerda vemos a todo o grupo, formado por un batera, teclado e baixo, así como a voz. Na metade dereita cun micro no centro do escenario todo o campo de Malmsteen,,,, unha muralla de cabezales e pantallas de amplificador "decoraban" o seu espacio, e digo decoraban porque solo tiña 2 encendidos, si, algo así como os grupos que levan na batería doble bombo e solo unha maza no pedal (pero esto xa é outra historia) o caso é que non sei en que momento o debeu mirar mal o batería porque Malmsteen acercóuselle facendolle señas como que lle ía cortar a cabeza...deus! acto seguido víase ós compoñentes do grupo tensos, o baixista non facía máis que mirar pra él... dalí a pouco acercouse ó micro e dixo "good evening!! " e marchou do escenario apartando ó baixista dun empurrón do seu camiño... que lamentable... e un que pensaba "pois si que se van alargar os bis, si apenas leva media hora..." Efectivamente, sale o batera e comeza a facer un solo, de seguido salen os compoñentes do grupo pero sin Malmsteen, comezan a improvisar algo, como querendo facer pasar o tempo,o teclado coma todo o concerto, apenas se escoita e o cantante parece máis un fan peloteiro de Yngwie que o vocalista da banda, e na miña opinión creo que tamén se lle escoitaba pouco, o concerto perde intensidade, ó rato sae o propio Yngwie , e cando leva 2 temas volta a acercarse ó micro e dice algo así como que se dá o piro, os integrantes da banda despídense e desaparece todo canto can e gato hai no escenario... pero as luces da sala non se encenden...e as do escenario siguen funcionando, e si apenas vai unha hora de concerto e nin tan sequera fixo nada ca guitarra acústica, todo fai presaxiar que a narices caerá outro bis... o tempo pasa, e cada vez resulta más improbable que volten a sair a escena, a xente comeza a enfadarse e berrar aquelo de "manos arriba, esto es un atraco" e demais parecidos....polo que sale un representante da sala e aclara "Yngwie se encuentra mal, le ha dado un bajon de tensión y no podrá seguir, de hecho tuvo que pedir unha ambulancia" , o publico monta en cólera... eu quedome preto do escenario por si botan todo embaixo a ver si me podo levar un cabezal ou calquer cousa de recordo xDD.
A xente empeza a desfilar pra fóra e cando dobro a esquina donde estaba aparcado o "coach bus" de Yngwie aparece unha unidade do 061 da que salen 2 enfermeiros que entran no bus atender ó guitarrista...a xente amontónase ó redor... e a tensión entre os seguratas e o publico faise notar...
Bueno, eu penso que un dia malo teno calquera... e a calquera lle pode ir mal, e non debemos tampouco ver cousas donde non as hai... porque encontra do que dixo moita xente a min non me parecía que o estivese finxindo porque non lle apetecía seguir tocando, home, non montas todo aquelo por ter o día vago .... pero si creo algunhas cousas que saquei en conclusión.
Non quero entrar no dilema do que puido ou non consumir antes de sair ó escenario... supoño que eso solo o saberá él... si se estimula ou non...alá él... pero o que si dou fé, é de que si servidor en camiseta de tiras, pantalón bañador e chanclas se está cocendo vivo alí abaixo (a sala debía estar a 100 grados alo menos :P ) e estaba nada máis que comendo pistachos... imaxínate aquel home, alí subido no medio de 40 focos dándolle brasa, sin parar de moverse, e ca súa indumentaria de concerto, PANTALÓN DE COIRO, BOTAS ALTAS E CHAQUETA DE COIRO!!!! e a verdade e que se vía que estaba sudando a mansalva...e debeuse pensar que estaba feito un touro que se baixou case seguidos 3 botellas de auga fría ó toque, que lle sentan ó corpo moi ben moi ben.....e entón dalle un baixón, e pensas.... "joer. desa maneira o raro sería que non lle dese unha embolia" e ahí é o que creo que peca de profesionalidade... prefiro verte en gallumbos tocando ben que non con abrigo de coiro en Xullo e que te me desplomes ó cuarto de hora... Malmsteen nunca foi santo da miña devoción...alá polo 2003 tiven unha época de escoitalo bastante, pero enseguida se me pasou, e pretendía ir ca mirada e o oído más obxetivo posíble...

O Mellor: o set list, diseñado pra ser moi intenso e entretido, as ganas de comerse o mundo que se lle vía Malmsteen.
O peor: Non sabría por donde empezar...creo que xa dixen dabondo, sabía que o día que o vise podía non convencerme moito, pero xamás pensei que ese día o iba ver saindo na ambulancia do 061... Necesito sacarme un mal sabor de boca, polo que agardo a outrubro para voltar á sala A! ver a Paul Gilbert, como dice a canción de Sabina "pa abreviar el cuento... que no disfruté! que no vuelvo más!"

Perdón pola calidade das imaxes, pero a falta de cámara, bon é un móvil...

CRONICA DE UN CONCERTO ANUNCIADO:

Satriani: instinto de superación.

coincidindo ca festividade do 1 maio e case un ano despois do concerto de Dream Theater, voltei ó coliseo de O Porto ca expectativa de ver a prometedora posta en escea do "doutor satchafunkilus" Sobre as 10 da mañá cheguei ó lugar do acontecemento sin outro particular que a sensación de que alí non se iba a celebrar nada...tan só un cartel na porta que anunciaba o concerto desa mesma noite baixo o lema "portugal 2008". Logo de dar unha volta a pé polas ruas da cidade chegou o "coach bus" pola porta traseira do recinto ca tripulación a bordo, era sobre as 13.30 e apenas tardaron 20 minutos en pasar para dentro con bandexas de comida e botellas.

CURIOSA PINTADA NUNHA CÉNTRICA RUA DE O PORTO DE RECORDA QUE DENDE O RIO DOURO ATA VIVEIRO TODO É GALEGO

Funme ata o hostal alimentarme e dormir unha sesta, cando sobre as 4 da tarde comezou a escoitarse os compases de "cryin", seguido de "super colossal" e así unha morea de temas que durante más de 4 horas estiveron soando a modo de ensaio e proba de sonido para o grupo, a iso das 5 comenzaron a aparecer os primeiros asistentes a facer cola, eu habia deixado unha mochila na porta facendo garda por si acaso. Xa ás 8 e algo tocoulle a proba de son a Paulo Barros, un artista portugues encargado de abrir os shows de Lisboa e O Porto. Voltaron a pasar con bandexas de comida e pasteis pra dentro. Bueno, todo estaba apunto pra comenzar, eran as 9, o momento de cambiarlle o sitio á miña mochila que me estivera gardando o sitio, e as portas do coliseo abrironse...xa que entrei de 1º no recinto, puxenme no centro da valla que separaba o foso do escenario. O coliseo comezou a encherse ata acadar a grada inferior e a pista repleta de público. Saltou Paulo Barros a escena dicindo "agardo que se divirtan" e comezou a sua actuacion...que apenas se prolongou 20 minutos. Paulo ten un estilo bastante propio pese a que me recordou un pouco a Paul Gilbert, parecía estar tolo movendose polo escenario coma si estivese poseído... pero sin deixar de lado un sonido contundente fabricado unicamente por un baixista e un batería que conectaban entre si perfectamente. Barros despediuse dandonos 1000 veces as gracias pola asistencia, parecía un tipo moi humilde e moi tranquilo pese a estar no xuicio de todolos espectadores do coliseo. Desmontase o equiopo de Paulo Barros and company e abrese o telón que escondía o de Satriani e os seus secuaces, media hora apróximadamente probando a batería (¿que coño estiveron facendo de 4 a 8 da tarde entón?) e apagan as luces, sae a escena Jeff Campitelli e Stu Hamm baixo os coros de "i just wanna rock" e un satriani enfocado por unha luz verde, camiña lentamente dende un lateral ata o centro, acercase á beira do escenario e agachase sinalando ó publico pra que coreásemos "i just wanna rock" que aparecía nese intre na pantalla xigante que levaba de fondo de escenario....apoteósico!, un éxtasis! Pero non todo o monte é orégano e pronto comeza o inferno dun concerto hipersupermega mal ecualizado, o bombo da batería era mortal, cada golpe facia retemblar os pilares do coliseo, os nosos oídos estaban a piques de reventar, un auténtico inferno, aquelo era insufrible eu tapeime os oidos cas palmas das mans...¿e para isto tantas horas probando?? "sorte" que por mor do infernal volumen do bombo desprendeuse un cacho do yeso do teito do coliseo e caeu ó chan a escasos centímetros da cabeza de Galen Henson, este asustado parou de tocar no medio do tema e colleu a pedra de yeso mostrándoa a todo e publico... lamentable, pensar que ese incidente puido haber causado a suspension do concerto nada máis empezar era para tundar ó tecnico de sonido. Non sei si foi que o tecnico de son se enterou de que ese estruendo o causaba él ou eu me quedei sordo que a partir do 3º tema pareceu como si xa sonase algo mellor, alo menos desaparecera esa agonía nos oídos. Satriani foi misturando temas do seu último traballo como "overdriver", "musterion "con clásicos da talla de "satch booguie" ou "flying in a blue dream"... así ata que chegou o esperado solo de baixo... o de Stuart Hamm é para quitarse o sombreiro, o feeling e o gusto dese home é sobrenatural... comenzou o solo cunha versión instrumental de "going to california" dos zeppelin e de 2º parte o mesmo que no "live in s.francisco", e logo de un par de temas chega o final con "always with me". O coliseo era un clamor, e a banda saleu a facer un bis con "surfing with the alien" un tema improvisado e como colofón "summer song"
O mellor: -Ver un Satriani en plena forma, tocando como nunca, moi enérxico e moi "humano". _A posta en escea, o derroche de luces e a pantalla como fondo do escenario, algo nunca visto nun show dun guitarrista!. _o ambiente, xente civilizada, e bon rollo, nin empuxóns nin codazos... que alivio!
O peor: - sen dúbida, como xa dixen o sonido da batería (deus! que aberración!!!!) -o set list para o meu gusto contiña demasiados "hits" e deixouse no tinteiro temas do "super colossal", "strange beautiful" ou do "love in the space" que me gustaría voltar a escoitar.

Un trofeo: a Púa ca que satriani tocou o último Bis

"JEVI METÁL POWA!"

Magnetismo animal enorgullecese de presentar o espacio virtual da última sensación do heavy metal lucense, nada máis e nada menos ca INOPKA. Inopka iniciou as súas andadas en Outubro do 2006 baixo as rendas de Randy, baixista Lucense excompoñente de Latem, Bruno, batería mariñán que procedía de Blackout, e na guitarra o alambrista Viveirense administrador de magnetismo animal o cal coincidira con Bruno no grupo tributo a Scorpions "Blackout". Os pasos foron lentos a raíz do distanciamento xeográfico dos compoñentes, xa polo nadal úneselles Iván Ferro como Vocalista, o cal fundara anos antes Dogod co guitarrista de magnetismo animal e así comenzan a desenrolar ideas ata que por asuntos personales , Iván decide deixar o grupo ocupando a praza vacante Gonzalo, vocalista Lucense que coincidira con Randy en Latem. Pronto serán colgados un par de "demos" no myspace desta banda que esperemos que dé pronto os seus froitos que darán moito que falar...

http://www.myspace.com/INOPKA

DE COMO A PIRATERÍA AMORTIGUA O CAOS...

ZUMITOS LA VERJA, PATROCINA ESTE ENLACE :

Curioso o artigo atopado nunha páxina que vincula a copia ilegal de edicións con copiright a unha expansión de ditos productos como si dunha campaña de marketing se tratara. Somos moitos os que defendemos o uso do emule para baixar musica ou o que é millor, pensamos que si realmente tivese éxito (falamos de rentabilidade económica) TODO o que se nos intenta meter polos ollos a base de machacarnolo na televisión isto sería un auténtico caos, e xa é dificil imaxinalo peor que a propia realidade... porque menos mal que xa non hai ese proceso de contratar un guapo para salir na portada do cd (a portada é un 1º plano da jeta do paisano) que non ten nin zorra idea de compoñer, nin escribir e bueno, xa non digamos de tocar nada... para que lle graben un disco e ale, a sentarse a esperar que chova a pasta que a televisión xa fai o resto... si, si que sería capaz, a televisión fixo posible que vendese discos "yo voy a hacer un corral..." ou "las manos arriba y abajo y ahora hacemos ju ju ju como los gorilas". A 1º vez que fun ver a Steve Vai eramos 4 e a caixa na sala... e por aquí si decías Steve Vai preguntábanche en que equipo xogaba ese...e non solo porque ninguén tivera un disco seu, senón porque no corte inglés nin tan sequera o había...si que tiñamos xa daquela internet pero nin de risa tiña os índices ós que chega hoxe en día por fogar, sin embargo poñer en google ou no emule "guitarra" é atopar un enlace a unha páxina donde aparezca o neoiorquino...e ninguén asiste a un concerto dun grupo que non coñece, e ahora todos temos o CD ca discografía completa de fulano de tal, e ahora sí que imos ó concerto del... e ahora sí que fulano enche a sala, ou pabellón, ou o estadio, pero a base de estar alí, e ó día seguinte noutra cidade e ó seguinte noutra máis...non quedándose na casa sentado esperando a que a televisión o faga por él. Dicíano xa fai tempo "globalisation is good"

http://www.ox.ac.uk/media/news_stories/2008/080317.html

F.G.C. FRAGUEL ROCK.

Opa tronc@sssssssssss, aquí estamos un día máis para facer frente ás duras criticas recibidas por parte da comunidade musical e de paso xustificar as presuntas malversacións dos fondos do F.G.C. Estudio por parte de "magnetismo animal". F.G.C. sempre se preocupou pola formación, apostando polas formas didácticas máis modernas , e para iso financiou o 100% das excursións que se viñeron facendo estes últimos anos. O destino, a perspicacia e o pedazo morro que lle houbo que botar fixo que sempre se acadase a primeirísima fila nos eventos máis importantes... sería unha tolería amosar unha foto de cada excursión, non obstante aquí van algunhas probas que explican por qué as arcas do estudio apenas teñen outra cousa de telarañas...

Aquí temos a Paco, non, non é o conductor de autobuses, pese a que ten un razonable parecido físico, de él aprendimos que si tocas sentado inclinando un pouco a cabeza hacia a esquerda cerras os ollos e pos cara de ter dor de wevos a xente apláudeche máis. Infalible.

Steve Vai ensinounos que unha guitarra non é unha guitarra si non ten unha asa por donde agarrar...ademáis a poder ser debes de poñerlle un nome de 3 letras, e nunca, nunca, deixar que unha longa cabeleira se interpoña entre as cordas e o campo de visión...

Joe Satriani contounos que si non tes pra mercar ventiladores te afeites a cabeza te rompas os mellores levi´s que tés e entrenes a un baixista tibetano budista para encherse de espiritualidade.

Brian May ensinounos que as mellores guitarras son as feitas por un mesmo, madeira caoba dunha chimenea de 200 anos, os muelles dunha motocicleta dos anos 50... e pouco máis...asi que xa sabedes, esa pose que levades facendo tantos anos co rabo da escoba non vai tan desencamiñada.

Petrucci, de él aprendimos que a liña que separa o guitarhero, do hero convencional é moi fina, pero cuidado! non fagades caso de superratón con aquelo de "no olviden vitaminarse y supermineralizarse" .... oh my god!

ROMA NON SE FIXO NUN DÍA.

Roma non se fixo nun día e o estudio FGC non iba ser menos... pero para entendelo debemonos remontar ó verán do 2005 cando "magnetismo animal®" andaba á procura dun nido donde cobixar as súas inquietudes e poder desenrolar sin temor toda a creatividade que tiña en todo o seu esplendor xD. Para iso foi necesario tomar algunhas decisións moi relevantes,porque cabe recordar que o FGC comenzou ubicansdose como quen non quere a cousa "na habitación dos invitados" e a partir de ahí foi comendo terreno ata o día que houbo que dicir "Vagabundos a dormir ó Nito" As obras como xa se dixo leváronse a cabo en circunstancias extremas, xornadas de 15 horas, en días festivos de resaca mortal, con pouco máis que as nosas mans e os nosos coñecementos sobre albanelería, carpintería e técnicas de pintado que non é pouco... Xa sólo Para quitar as manchas de humidade das parede tivemos que fregar moi duro con lexía e collímos un colocón de hipoclorito sódico que si o chega saber Bob Marley fijo que non o pasaba por alto.

A instalación eléctrica foi un tema pouco corriente, partiuse facendo caixas de 3 tomas, ata acadar 8, e o que comenzou sendo un total de 24 enchufes, a base de regletas a día de hoxe hai 62 aparellos chupando de "barras eléctricas".
Como non, o estudio está equipado con toma de TV terrestre e conexión a TV por satélite e 4 tomas de teléfono, tamén unha instalación, mediante un Switch, de Rede para ter os ordenatas mirándose a cada momento.







Para pintar antes de nada hai que saber a cor que se vai emplear...a min gustábame a verde, pero recórdame ós hospitais que son sitios que odio, o azul... non me convencía porque quería unha cor relaxante, asi que dixen "a pantera rosa!" e bueno, entre pink panther e o salmón anda a cousa.

Hola amig@s, hoxe vamos a falar, respondendo ás
conxeturas de distintas persoas, sobre as siglas do
estudio F.G.C.
En realidade non son outra cousa máis que un pequeno
homenaxe ó que fora o supervisor de mezclas do estudio,
estamos a falar de Figocan.

Figocan faleceu tráxicamente unha mañá do mes de maio
do 2005. Pouco antes de iniciar as reformas no estudio,
que por aquel entón xa se bautizara un ano e medio
antes co nome de "FGC RECORDS"

Viña tódalas tardes polo estudio a supervisar cada
detalle, e entre proxecto e proxecto gustáballe botar
unha sesta na alfombra que sempre a deixaba chea de
pelos.

Algúns segredos do F.G.C. Estudio

Javier Krahe dicindo "OoooOOOoooOOh.... pero si é Zupermán!!!!" Tamén se pode apreciar a baqueta ca firma de Klaus Meine traida dun concerto de Portugal.

Realmente a miña primeira guitarra foi esa que hoxe sirve de adorno no estudio, era unha guitarra destinada a entrar nun contenedor de basura pero a cal, cun par de arranxos, me sirveu para ter as miñas primeiras tomas de contacto co mundo das 6 cordas ala polo 1998. Como guitarra nada máis que engadir a non ser que me cabía a man e medio brazo entre as cordas e o diapasón... O resto de artículos que se ven ahí foron "souvenirs" que me agenciei polo mundo adiante ;-)

Unha das cousas que mellor gardadas teño é a miña mini colección de púas:

á dereita vese unha moneda de 20 céntimos sacrificada na vía do tren, un regalo do vocalista do meu primeiro grupo. Ó lado unha púa de baixo "tortex" un regalo dun amigo moi especial chamado David. Á dereita a púa branca ca firma en dorado, foi de Glenn Tipton, collina ó vuelo nun concerto en A Coruña. Debaixo á esquerda unha PickBoy (alas) de Abrahamchu, o mitico guitarrista Viveirense de YACAM,. Á dereita vense 2 púas iguales que foron dos 2 guitarristas de Barricada. En coro cal flor campestre as púas dos integrantes de Scorpions, a branca é de Mathias Jabs, a de abaixo a de Klaus Meine "coast to coast", despois a de Pawel Maciwoda e arriba 2 de Rudolf Schenker unha collida en Santander e outra nun concerto en Portugal.

Arriba de todo as 3 púas vermellas son de 3 colegas , a da esquerda de Phon, guitarra solista de Mongollica, a do medio de Carlos Gago, cando tocaba en Mckuin, ahora na banda madrileña Patente de Corso, e a da dereita de .... non recordo o nome xD pero era dunha banda Coruñesa chamada "DREAMLAND" .

E xa no medio a púa que me deu "in person" Andy Timmons.

F.G.C. ESTUDIO.

F.G.C. Estudio, naceu no 2004 como resposta ás
necesidades de "magnetismo animal" durante as duras
épocas de composición xD. O que comezou sendo unha
mesa de escritorio do ikea cun Amd K6 e o sony foundry
:S inspirou o crecemento de xeito autodidacta e
autosuficiente, pois todo o estudio, dende o
acondicionamente do local, ata os mobles foron feitos
por min*, e si non fabriquei os ordenadores
mecawondiola foi porque non me puxen xDD.
*Contei ca incondicional axuda do meu batera del alma,
que se prestou a botarme unha man na construcción, a
ser o batera oficial das grabacións finais e a outras
cousas que non debo contar aquí porque isto debe ser un
blog formal e con rectitude moral.
Tivemos que loitar contra as adversidades de traballar
días festivos, furamos madeira con broca do ferro,
chantamos puntas con martillos de goma, serramos
tablóns con discos do hormigón, atornillamos cunha
trencha e cando houbo inundacións saímos a flote cun
remo torto... pero todo iso olvidóusenos cando vimos o
resultado final.
F.G.C. Estudio non pretende facer superproduccións
nin edicións públicas de ningún tipo, simplemente,
repito, é un medio para abastecer as inquietudes
artísticas de "magnetismo animal" e a satisfacción está
únicamente no agrado do resultado final de cada
proxecto ou tema a nivel persoal.

Mesa de "controooool" que diría a bruxa lola,
conectada a un MacG4 e a un sintetizador yamaha que
utilizo a modo de teclado. Nesta Zona non hai monitores
porque para mezclar conto con auriculares de estudio. 2
pantallas (21"+15" pulgadas) intentan mostrar o que se
coce dentro destas máquinas.

A estación de sonido, un Pc que "move" a tarxeta de
sonido Roland que se ve na foto e o POD de Line6, aquí
si temos uns monitores de estudio Roland para obter
unha resposta fiable de todo o percal.

Esta zona está máis ben destinada como área recreativa,
sobre a mesa o "portatil pulpo" que de portatil ten
pouco porque leva conectadas en serie varias regletas
de USB con discos duros, regrabadoras, etc, etc,etc.
Enriba Vese un cacho do mural de fotos que aparte de
ser un fabuloso elemento decorativo sirve á súa vez
como base de inspiración, básicamente son fotos miñas
con outras persoas como familiares, amigos, colegas do
choio como por exemplooo..ejem... Steve Vai, Jeff Scot
Soto, Billy Sheehan, Virgil Donati... e montonazo máis
de amistades do gremio :P No fondo vense uns posters de algún concertos que
recordo especialmente.

Bueno, dín por ahí que a familia é o más importante, e
velaí que unidos estamos todos, sería pouco cortés non
facer unha presentación que estivese á altura da
circunstancia... de esquerda a dereita; Un baixo da
saga RBX de Yamaha, a guitarra das calaveras de
Kikirikí Hammet grassroots xaponesa dde mediados dos
90, unha electroacústica Yamaha 10A, a guitarra
branca...foi a miña 1º guitarra e sigue a ser a miña
favorita, "una epiphone Sg que suena a Gibson" que
diría Petrucci xDD. A continuación unha Ibanez Jem555
do ano 2000 "tuneada" con golpeador de espello e un kit
de fernandes sustainer instalado na pastilla do mástil,
na pastilla da ponte leva dimarzio evolution. E
finalmente unha Ibanez JEM777 do ano 1989 que ten
pastillas Dimarzio PafPro no mástil e Dimarzio ToneZone
na ponte.

Esta é a zona que menos lle gusta ós veciños e non é
precisamente polos posters :P , na foto aparecen uns
baffles HI-FI Sony e debaixo á esquerda un
amplificador Laney protube lead, a versión 100w a
válvulas... é un ampli do ano 1985 e á dereita vemos
un Marshall combo 2x12 que data do 1990. Quizás se poda
apreciar un marshaliño mini que hai enriba do cabezal
do laney, bueno , foi o fruto do amor incondicional
entre os amplis grandes, ten o corpo do pai e a alma da
nai. O ventilador non ten un sonido moi alño, nin é a
válvulas pero en verán non vexas que servicio fai ;-)

Ahí a batera electrónica (bueno, parche electrónico
máis ben) yamaha, utilízoa para facer unha estimación
de como iría a parte da batería nas grabacións, por si
non se sabe dicir que a percusión non é o meu forte,
ten pedal de bombo e charles e os pads configurables
con más de 300 sonidos.

A paellera, digo... a pedalera do estudio, así ó cutre
enriba dunha táboa aparece unha fonte de alimentación
que suministra enerxía a raudales a un boss dd-3 "made
in japan", un boss ch-1, un boss ds-1 traido de EEUU ca
modificación seeing eye de Robert Keeley, un boss os-2
(o meu favorito), un Digitech Whammy para facer
marcianadas varias, un Wah pw-10 de boss, un boss cs-3
e finalmente para cando teñamos a cabeza coma un bombo
un pedal de volumen... da marca boss para variar.