John Mclaughlin & Chick Corea con Kenny Garrett ó saxofón, o contrabaixista Christian McBride e o batería Vinnie Colaiuta.
"A NIGHT AT THE OPERA"
Fermoso edificio que semella estar esculpido a partir dunha pedra.
Bueno, non era precisamente ópera senón Jazz, a pesar de celebrarse dito evento no chamado palácio da ópera de A Coruña. A cita estaba posta para ás 20.30 pero a esa hora apenas estabamos entrando na cidade herculina, sobre as menos cuarto puxémonos enfrente do palacio, e apenas sentado o cú na butaca empezou o concerto. Decir que na porta había moita xente con carteis pedindo 1 entrada, incluso cando chegamos moitos nos preguntaban se tiñamos algun ticket de sobra, e non era para menos! eu tiven a sorte de que miña cuñada estivo 3 horas o dias antes nunha cola papando frío por min, iso realmente non ten precio. Máis ainda cando sabes que outros tantos que os que a conseguiron se quedaron sin entrada.
Era como estar nos anos 50 nun clube das beiras do missisipi O feeling era case tanxible.
Sale John Mclaughlin e Chick Corea, enton doume conta de que eu ó lonxe tal cual vexo, arrepíntome de non haber traido uns pequenos prismáticos. Comezan a improvisar un tema na onda de "a ver que sale" moi en plan, "estamos quentando". Logo salen o resto dos compoñentes da five peace band e improvisan entre todos sin apenas ningún tipo de atadura. Debo decir que tiven unha extraña sensación cando estaban tocando e eu via a cara de algún espectador. Penso que o Jazz é coma unha sala de museo con cadros abstractos, hai que saber entendelo, porque pode haber no medio o típico cadro pintado por unha mona que todo o mundo alaba sin saber realmente quen o pintou nin que expresa. Humildemente debo admitir que apenas teño puta idea de jazz, quizáis porque nunca o escoito,a non ser cando vou no tren, e menos deste carácter conservador, eu estaba alí por John Mclaughlin, o cal si que escoitei, sobre todo os miticos discos do guitar trío con paco de lucía e Al Di Meola. Jhon Mclaughlin cambiou moito dende aqueles anos, iso é indiscutible, de feito maldigo a hora en que cambiou a guitarra acústica de jazz pola eléctrica, creo que guitarristas eléctricos hai moitos, e John era único, era un grande entre os grandes. Unha das atraccións da noite era o mítico Vinnie Colaiuta, que estivo dende que empezou ata que acabou o concerto lucindose con unha abraiante e sobrada capacidade. Para os que creamos música chámanos a atención o divertido que é tocar jazz, porque non hai apenas nada que te ate e cada noite é un mundo distinto, si ben é certo que para un servidor o máis importante da música é a melodía, para min esto é sagrado, e no concerto desta noite había de todo menos eso...vimos escalas, pasaxes 90% das veces improvisados, arpexios, etc. e como non, non puideron faltar os solos de cada un deles.
.
O certo é que non coñecía ningún tema desta formación, pero a Mclaughlin entendíaselle moi ben o inglés e presentou algúns temas do seu disco en solitario e do último de chick Corea. Gustóume moito un dos últimos chamado "doctor Jack" que según dixo John non era o Doutor Jekill e Mr.Hyde. Era un tema de corte jazz dos anos 50, que tiña certo sabor as bandas dixie da primeira metade do século pasado. Pasaron 2 horas de concerto e vimos que había xente que estaba marchando da sala, a verdade e que para os que traballabamos ó día seguinte eranos moita hora, encima eu que tiña 200Km de volta á casa, pero é moi probable que nunca na vida volte a ter ocasión de ver a estes monstruos reunidos nun escenario, pareceume algo así como si a xente se marchase do estadio na prórroga dun partido de fútbol. A miña pregunta foi ¿houbese sido igual si pagasen 40€ polas entradas? asi que os músicos despedíronse entre un gran aplauso e a xente empezou a desfilar pra fóra, entón pensei ¿nun concerto deste tipo non hai bises?" pois sí, a Five Peace Band voltou a sair de forma tímida e dubidosa ante unha sala máis valeira que outra cousa, asi que nos levantamos da butaca e fúmonos pra diante de todo, había xente de pé, xente sentada nas escaleiras, e comencei a sentirme máis agusto pensando que se acabara tanto estiramento, e que ahora polo menos podía soltar algún berro cando Mclauglin fixese unha escala a toda pastilla xDD, así foi, logo dun pequeno bis de apenas 10min, despedíronse definitivamente acercándose ó frente do escenario a firmar autógrafos e darnos a man ós que quedábamos. Eu non levei boli nin nada pra fimar porque non me esperaba tal, pásame por gilipollas.
Ó final os músicos achegáronse á beira a saudar ós que nos decidimos por quedar ata o final.
O mellor:Como xa dixen, non son ningún entendido en Jazz, pero houbo unha cousa que é innegable "GUSTOUME" e iso é, ó fin e ó cabo, o importante do concerto.
-A acústica da sala era moi boa, quizáis a batería estaba un pouco por encima ó principio.
O peor: Particularmente non me acabou de convencer Kenny Garrett, si, xa sei que é unha pasada de tío, unha lenda viva, e todo... pero eu non o souben entender, vinlle cousas moi guapas, pero penso que "toleou" demasiado por así decilo.
-A rara sensación de estar no medio dun público conservador e algo cheirón... a un concerto fáltalle algo cando non hai un "yiiiijáaaaa" de por medio xDDDDD.
