SEMPRE É TARDE...

Aquela mañá de venres do 2005 chegara ó amencer ó palacio dos deportes, polos aledaños xa se podía ver a xente con camisetas de Queen, doblei a esquina que vai hacia a parte de atrais e atopeime cunha rapaza nórdica que me falou... digo que me falou porque o meu inglés moi de andar pola casa non me permitía apenas farfullar nada, chamábase Michelle, díxome que os vira a noite anterior en París, e que os viña seguindo por todo o mundo, así, con apenas unha mochila e o posto estaba percorrendo o mundo detrais de Queen, unhas veces en avión outras en tren, unhas veces durmindo en albergue outras na rúa...seguín o meu camiño, logo pola tarde andivemos por alí, voltamos a intercambiar algunhas palabras. ó terminar o concerto cada un buscouse a vida, eu collín unha habitación na zona centro, enfrente á porta do sol, atopeime a Michelle de novo no ascensor, ela quedábase no piso de arriba, nunha especie de habitacion compartida... Á mañá seguinte voltei a Galiza e xusto un ano despois do concerto acordeime...entrei na páxina de Brian May e lein unha nova que me deixou moi triste. Michelle Morreu días despois daquel concerto víctima dun accidente laboral, tan só tiña 19 anos.

Michelle con Roy, un rapaz que sempre se disfraza de Mercury nos concertos, en Madrid.

A nova:

"To Brian, the band, the crew and all the people she knew and loved amongst you.
Yesterday, Wednesday August 17th 2005, Michelle had a fatal work accident at her second job at D'light where she worked daytime. I got know about his terrible thing while talking to her mother today when trying to call Michelle. I was her close friend and Sales Manager. I will really miss her.
According to Michelle, Queen was her second family. She was unable to work when you played in London this summer. I had to wipe her tears that evening, reassuring her that she surely would see you on stage another time. I was terribly wrong.
She was involved in the unloading of some heavy stage equipment from a truck. Something slipped and Michelle was hit. She died before the ambulance arrived a few minutes later.
Kai Wangberg"

Mensaxe de Brian May, realmente conmovedor:

Michelle Bruheim, from Norway, was at EVERY show on our European tour. We started to notice her outside the gig every time we rolled up for a sound check. I asked her how she did it, one afternoon. I learned she had no money, no food and nowhere to stay, but had decided to give up her job to devote her whole time to following Queen/PR on tour.
We all got her meals, and I invited her backstage before the show to get her off the street, to get some rest and refreshment... she was hitch-hiking from city to city, and sleeping outside on the ground. We were able to hook her up with some kind fans who gave her lifts, and many of us at some time or other got her a room for the night, or a meal. She became in a way part of the family.
I didn't know until her Dad wrote to me yesterday that she was a talented concert pianist, and I didn't know of her struggles with depression in her early teens.
I didn't know she had already decided to come to Japan and New York, and had already managed to buy tickets.
But somehow I think we all assumed we would be seeing this little person again. Sadly, we never will.
She was apparently working for a lighting company, loading off some heavy equipment from a truck, and a palette fell on her and killed her instantly. How anyone could ask this tiny slip of thing to handle heavy weights is beyond my understanding, and obviously with no-one there to look after her. But it is done.
I feel sad, and of course I think we will all wish we had done more for her. But she lived as she chose, with great courage and always with a smile and a pleasant greeting, and never made demands on anyone. I hope in the grand scheme of things she is safe and that if there is another life, that she gets a fairer shot. Wherever she is, she will for sure rock!
When the DVD of Sheffield comes out, we will all see her there, right in front of the thrust, singing along to every word, her face transported, and joy in her eyes.
We will all miss you, Michelle.
Rest in Peace.
Love
Brian

Este sábado pasado ó doblar a esquina do palacio dos deportes voltei a acordarme de Michelle, e de que, posiblemente ela fixo realidade o que sería o seu ultimo desexo se puidera escoller...

http://www.michelle-rocks.net/

Crónica de un concerto anunciado.

Queen! Queeeennn?? ah...si....bueno...

Antes de escribir un ladrillazo (porque me vexo vir...) aclararei unha cousa moi importante e fundamental. Queen para min non é un grupo, é unha relixión, para facerse unha idea, teño unha frase que dixen fai uns anos "si non fose por Queen, eu hoxe escoitaría estopa e tendría un coche tuneao" xDDD ben, ahora podemos continuar...

Aspecto da cola acceso lateral a iso das 18:30

Conciencieime a min mesmo de que desta vez NON ia estar en 1º fila, pero e que cheguei ó palacio dos deportes a iso das 14h. e vin a unhas 200 persoas apelotonadas nunha porta, pareceume curioso,¿que pasa, polas outras non se vai entrar? pensei...asi que me puxen na porta do lado de 1º, e asi foi...a xente comezou a repartirse polas outras 10 ou 12 portas...e dixen, "bueno, ahora que estou..." a tarde transcurriu entre xadreces, tutes e risas ata que ás 20.00 abriron as portas e coma un foguete planteime na valla diante do micro de Brian May (maldita a hora!!!!) Ás 22 puntualidade inglesa da comezo o show, unha grandisima pantalla lanza raios e tronos mentres sale Brian May a dar comezo con "Hammer to Fall" diante da pantalla o comandante Roger Taylor e á sua dereita Moses, Edney, Miranda e enfrente Paul Rodgers....e a puñetera pasarela de merda que se abria oco dende o centro do escenario ata o centro da pista do palacio dos deportes...que gran idea! resulta que estan tocando e bueno, vese que de vez en cando vanse pra aló para o 5º carallo....pero o peor ven cando collen todos e plantan o garito alí no medio da pista e se poñen a tocar "love with my car, 39, love of my life, las palabras de amor...." e asi máis de media hora no que...realmente non é que esteñan dándolle a espalda á 1º fila, no, e que lle están dando a espalda a 7 ou 8 mil persoas...que estivemos máis de media hora mirando pra un escenario valeiro... de verdade, fantástico. Pra verte pola pantalla afórrome a entrada e vexote na casa en DVD.Polo resto, si opino xa non sería parte da crónica, sería unha opinión persoal sobre o que vimos.

Ver tan de cerca a unha lenda desta categoría impresiona, en serio.

A ninguén lle convence iso, sinceramente, como se decia por alí "claro es que sin Mercury ya no... pero mejor esto que nada..." e todolos xornales comezan a decir que a raiña está agonizando, que queen está arrastrándose, que si a morte de Freddie tal, que si cual, pero o que seguramente moita xente non sabe, é que este proxecto de Queen+ Pr. foi o fruto dun fracaso en solitario do que se chamou "The Brian May Band" e que comezou a sua andadura xusto despois da morte de Mercury. A banda de Brian May editou un disco no 92 e fixo unha pedazo xira mundial conxunta cos Guns`n`roses, plasmando o bo estado de forma nun discazo titulado "live in brixton academy" na miña opinión foi unha continuidade sobresainte por parte de Brian May, logo no 98 sacou outro disco "another World" que non tivo moita repercusión, pero non pola calidade do disco o cal me parece moi bo, senon pola desastrosa promoción deste, e outro tanto da xira, coño, tocou en Xixón e non se enteraron nin os de avilés... foi penoso...non o anunciaron nin no tablón do concello, e ahí foi cando Brian May enterrou un proxecto que para o meu entender era unha boisima aposta,á que lle faltou madurar un chisco. porque imos a ver... Os musicos daquela banda básicamente eran os mesmos que os de ahora, ahora está Paul rodgers, e Roger Taylor sustituindo ó falecido Cozy Powell...e tocando distintos temas...que na miña opinión é-unha-cagada, porque ves a Brian May tocando "Hammer to fall" e mola, e "tie your mothe down", e si tocara "driven by you" let your heart..." etc, etc, (será por temazos) pero ves a Paul Rodgers cantando "another one bites the dust" ou "we are the champions" e dices ¿a que ven isto? tocan temas de xente que non é que non esteña aquí, se nón que nin están de acordo con esta historia...e roger Taylor levántase a cantar Radio Gaga, a bateria pregrabada... un noxento sentimento de que se gañan ó publico polo simple feito de estar alí, e ser eles, e fagan o que fagan vai estar ben...

Situación na que estabamos...a peña máis perdida ca o barco do arroz, ninguén sabía pra onde mirar...os musicos no 5º nabo, no escenario nin cristo...en fin...unha gloria...

Creo que Brian May inxustamente non lle deu outra oportunidade ó seu proxecto, e veu que o nome de Queen, (solo iso, solo con poñer o nome) xa enche máis estadios que 50 obras maestras del en solitario...que pena!! Ahora o unico que se ve ahí é un contínuo homenaxe a freddie Mercury, que cada vez que aparecía en pantalla a ovación era escalofriante... Hai un sensación que sentin no 2005 e voltei a ter desta vez; a xente ten unha fame inmensa de Queen, Freddie Mercury deixou un vacío na música impresionante,todo isto da asistencia ós concertos globalizouse de tal xeito que ata é relativamente fácil encher o palacio dos deportes, estou casi convencido de que onte alí non había ninguén que houbese estado vendo os verdadeiros Queen na xira do 86, porque sei que no 2005 houbo algún e dixo "non volto...iso non ten nada que ver". E ten razón, alí non había nin a maxia nin o carisma dos Queen reales, a polémica estaba servida, pero podendo facer outra lenda, ¿pra que carallo hai que darlle máis voltas ó que estaba perfecto?
En resumen, que si non teño corda pra 3 dias, voume quedar cunha gran frase que dixo May fai uns 15 anos cando un periodista lle preguntou, pra que lle dera a entender se iba seguir explotando o nome de Queen, si se iba editar algún "outro máis" disco recopilatorio, ó que Brian May lle contestou "bueno...tampouco ninguén o ten que comprar se non quere...non si? Pois iso mesmo, apliquémonos o conto, Queen é del e que faga o que lle saia dalí, a quen lle guste este novo invento que o disfrute... ós que non nos cola, solo nos queda esperar que Brian May se de conta do "sinsentido" que está a facer.

O mellor: Eu son igual de bobo que o resto, o meu ídolo está morto, e o 2º inda o podo ver tocar, non tiven ollos pra ninguen no escenario... o auténtico protagonista foi May, e inda está capacitado pra facer grandes cousas.

O peor: Que iso se chame Queen.

unha imaxe que ben puido haber sido tamada 22 anos atráis.