viernes, 11 de diciembre de 2009


outra adquisición máis... procesador de efectos...para distorsionar a realidade.

lunes, 23 de noviembre de 2009

24 de Novembro de tódolos anos...


18 anos sin a maxia do máis grande...



Xa non hai donde poñer os pés...

Inalámbrico Shure slx4. Modelo de guitarra.


Pantalla Marshall 4x12 1960 A

G-Force de T.C. Electronics...


to be continued...

domingo, 20 de septiembre de 2009

FGC ESTUDIO.

Fgc estudio. febreiro 2009.

A parte artística vai da man de Magnetismo Animal, que se encarga de buscar a inspiración e transformala en música a través do seu corpo, alma e instrumentos... ás veces un simple momento de calma é a mellor base dunha creación.
"Non sei si existe a inspiración, pero por si acaso, que me colla traballando"- Pablo Picasso

Nunca aprendín a tocar a batería, é unha asignatura que teño pendente sen dúbida, pero por fortuna teño a colaboración dun gran percusionista que inda encima, é dende toda a vida, un dos meus mellores amigos.
http://brunomiguez.blogspot.com/
O FGC Estudio incorporou ás súas filas unha Roland TD6 por cortesía de B.M.
Antes grabábamos cunha batería acústica pero era moi dificil obter uns resultados aceptables debido ós escasos recursos para microfonear a batería e a acústica do propio estudio.

A Roland TD6 é unha forma boa, bonita e "barata" de grabar "artesanalmente" e fuxir das bases precociñadas e demais frialdades feitas dende secuenciadores.

Aquí ou curramos todos ou tiramos o estudio polo WC.

Creo que nunca se falou do equipo de "persoas" que forma o FGC Estudio, e a verdade e que os recursos humanos son o máis importante deste proxecto, porque de aqui salen tódolos quebradeiros de cabeza posibles, tódalas frustracións, toda a desesperación, as alegrías, as satisfaccións, as dores de cabeza, o cansancio, a cabezonería, as blasfemias contra o mundo do software, a horas sin dormir...pero sobre todo, a búsqueda da inspiración.

En Grabación e edición temos a pinta e a valdemora, e dicen por ahí que se parecen moito a unhas primas súas que salen a veces en televisión, bueno, o de traballar no audiovisual está claro que lles ven de familia.


O encargado da parte de Mezcla é Teddy, pero aquí todo o mundo o coñece como Pimpín. Avalado por anos de experiencia e un oído audaz e cristalino.

Na masterización está "Toupizo", que se decideu dedicar a esto da música despois de estar 4 ou 5 anos de viaxe dun lado pra outro no espello retrovisor de meu coche.


PD: "non hai nada más deprimente que ver á xente saindo do cine un domingo pola tarde de choiva" -Joaquín Sabina.

PD: Maldita depresión post fin de semana... que me fai facer o aburrimento en forma de blog.-Magnetismo Animal.

Ahora (dende xa hai máis dun ano :S ) ademais da pedalera analóxiga e a korg dixital (que non sale nestas fotos pq a teño prestada) pois fíxenme cunha controladora Line6... sempre a poño baixo o micro de coros, e entre tanto pedal e switch, non dou feito pra pisar todo, parece que estou bailando un zapateao...

Non me cabe na táboa dos pedales analóxicos, asi que a poño á dereita destes...evidentemente si a levo, os pedales Wah e de volumen analóxicos quedan na casa.
a veces ó pisar o whammy parece que tes baixo control o acelerador dun "black bird", transpórate a gran velocidade a unha dimensión psicolóxica nunca antes explorada...

K-melia.

K-melia entrou a formar parte do FGC Estudio este verán, cando chegou tiña problemas de adaptación e sacaba moi malas notas, seguro que ocultaba un trauma por estar inmersa en ambientes conflictivos...

Nada máis chegar acolleuse a un plan de rehabilitación psicolóxico e déuselle un cargo de responsabilidade pasando a ser a guitarra oficial dos botellóns. Tivo unha acollida impresionante e todos os que a presencian queren plasmar a súa rública ó longo das curvas de K-melia.

Si k-melia se fuera con otro, la seguría por tierra y por mar...

lunes, 7 de septiembre de 2009

vistos e por ver.

Xa hai moito camiño achaiado na miña procura de ver os meirandes guitar heroes do mundo.

-Brian May.
-Marty Friedman.
-Andy Timmons.
-Paul Gilbert.
-Joe Satriani.
-Al Di Meola.
-Yngwie Malmsteen.
-Paco de Lucia.
-Steve Vai.
-John Mclaughlin.
-Tony Mcalpine.
- Johhny winter.
-John Petrucci.
-Mike stern.

Tamén algúns outros que si ben non son considerados "guitar heroes" teñen un recoñecemento considerable no mundo das 6 cordas como pode ser o caso de Mark Knopfler, Freak Kitchen, Dave Weiner, Howie Simons, Eric Sardinas, Scott McKeon, Jorge Salán, Mathias Jabs...

Os que me faltan.

- Michael lee Firkins.
-Eric Johnson.
-Ry Cooder.

-Slash.

jueves, 27 de agosto de 2009

CRÓNICA DUN CONCERTO ANUNCIADO:

AL DI MEOLA, E QUE CUMPRAS MOITOS MÁIS.

22 Xullo 2009. Al Di Meola, lexendario guitarrista.

Vaiseme facer moi raro escribir unha crónica sin poñer ningunha foto do acontecemento, asi que botarei man dalgún arquivo que atope na rede,porque había varios xornales, e que carallo...teñen mellor cámara eles ca min. A razón pola que non saquei ningunha foto foi 1º que apenas tiña pilas na cámara e 2º que dende o minuto 10 de concerto comenzou a diluviar intensamente e non parou en toda a noite, asi que apenas sacaba o fuciño do chuvasqueiro pra canto máis poñerme a facer fotos...pero imos empezar polo principio. Ás dez menos cuarto estaba en Xixón e aparcando xusto ó lado da praza de toreiros, a hora marcada era ás 10 en punto asi que apresureime a mercar en taquilla unha entrada e metinme a toda présa no recinto. Non chovía, é máis, facía certo calor, pero toda a xente estaba metida nas gradas como predecindo que se iba caer un chaparrón, e eu adianteime ata a 1º liña de sillas sin problema, estaban todas molladas, pero un folleto informativo dos programas de jazz para a semana negra de Xixón sirveume de limpiasillas. Al Di saleu apenas 5 minutos pasadas as 10 da noite, e despois de saudar e darnos a benvida presentou a banda, a cal estaba formada por un guitarrista acompañante, un contrabaixo electrico, un percusionista, un bateria (un rapaz moi novo, apenas teria 20 anos), e un acordeon que tivo moitísmo protagonismo facendo ademais algúnhas voces moi exóticas, que aprecía máis sonido de outro instrumento ca unha voz humana.

Sempre me gustou moito o acordeón, pero dende esta noite inda máis.

O concerto comenzou e a música iba moito polos camiños orientais, era moi exótico, encandilaba sin un darse conta, e nada mais acabar o primer tema empezou a chover, asi que me fun para a grada de abaixo, e xa que son algo corto de vista ó lonxe fun precavido e levai uns prismáticos de bolsillo, polo cal púxenme a Al Di diante dos ollos pra non perderme detalle. O curioso foi que dende as sillas da pista non se via nada do que tocaba porque tiña as partituras diante del, asi que dende a bancada podíase ver todo perfectamente xa que estaba situada nun nivel máis alto ca o escenario. Non quería deixar pasar esta ocasión sin maldecir un pouco algo, porque se me fai canso e aburrido que cada vez que hai un concerto existan 2 tipos de recintos a elexir neste país -polideportivo con eco e asfixia gratis ou praza de toureiros moi ben pensada acusticamente, mola que sexamos o peor pais europeo en canto a auditorios se refire, realmente é vergonzoso que se invirta diñeiro en espacios donde torturar animais publicamente e non se creen centros de cultura destinados a fins coma este. a primeira parte do directo estivo coa acústica, e logo na parte central tocou algunhas ca electrica, que PRS fíxolle unha signature moi bonita e colorida, pero vinlle de malo que tocou sempre sentado. Supoño que a filosofía do concerto era asi, pero non facía nada fóra do protocolo si se erguera 10 minutos.



Dende a pista as veces Al Di era tapado polas súas propias partituras.
Logo de ver a Al Di Meola, John Mclaughlin e a Paco de Lucía,os pertencentes a aquel "guitar trío" que percorrera USA no ano 80 marcando un antes e un despois no mundo da guitarra jazz, non puiden evitar facerme a pregunta do millón... ¿con cal dos tres me quedaría? Bueno, está claro que Al di foi o mas entretido, esa música oriental fascíname, e logo Paco de Lucía ten un arte que me emboba, é moi sentimental e ten unhas composicións que son de outro mundo, e non sabría con cal quedarme destes dous, supoño que dependendo do momento. A iso das 2 horas do comenzo dixo que se iba, e apareceron 2 mulleres cunha tarta e 55 velas, era o cumpreanos de AL Di Meola, e a xente rompeu nunha ovación ó unísono, Al Di todo emocionado soprou as velas e dixo que por haber sido tan bons con él nos iba regalar un último tema, asi que baixei a toda pastilla da grada e planteime diante da vaia do escenario, porque sabía que ese último regalo tiña que ser "mediterranean sundance". E así foi. Tocouna como sólo a sabe tocar él, sonaba a gloria, e alí baixo a intensa choiva brotou a maxia dun dos meirandes xenios da guitarra de tódolos tempos, foi un concertazo e non podía deixar escapar a ocasión, asi que pedinlle a púa dende apenas 2 metros de distancia da súa man, tirouma, pero un idiota co brazo mas longo ca min colleuma antes de que a dese atrapado no aire...mala centella o coma, asi lle atrape o demo a alma a él.

Coa a súa PRS signature.

O mellor: O estilo no que está sumerxido AL Di Meola, un jazz oriental con tintes peruanos e algo de folk xermánico, o protagonismo do acordeonista, que beleza! 24€ moi ben invertidos.

O peor: xa o deixei claro, que o concerto se celebre nunha merda de recinto que encima chovendo así era todo "areas movedizas". Eu si podo ir a este tipo de concertos a Portugal, paso moito de seguir pandando con estas cousas.

martes, 14 de julio de 2009

CRÓNICA DE UN CONCERTO ANUNCIADO:

Marty Friedman, un indimenticabile concerto!!!

Así como teño moi claro cal é o meu grupo favorito, nunca fun capaz de elexir a un guitarrista para ser o meu predilecto. Está claro que Brian May é a miña máxima inspiración guitarrística, pero Marty Friedman sempre foi o que máis embobado me deixou. Debo recoñecer que non escoito os seus discos a diario, é mais,nin me acaba de convencer moito o estilo "new metal" no que está metido, pero é un guitarrista que me fascina a maneira que ten de facer as cousas e que prefiro escoitar a ser posible vendo o que fai, asi que cando se me presentou a oportunidade de ver a este crack das 6 cordas en directo non o dubidei demasiado e aló fun.


vista panorámica do estadio de Brianteo.
O sábado 27 de Xuño Milán amenceu co ceo totalmente despexado e unha temperatura sofocante, trintaemoitos grados con unha sensación de sofoco axfisiante. O estadio olímpico de Brianteo tan só contaba cunha grada cuberta,(na outra estaban os escenarios) a cal estaba petada pola xente que buscaba desesperadamente sombra, outro dos atenuantes foi que Marty Friedman tocaba ás 14.30 e alí de pé no césped,rodeado de centos de persoas e un sol de xustiza picandoche na testa pensei, que o inferno non distaría moito daquela situación. A banda que traia desta vez era nova excepto o batería que seguía sendo Jeremy Colson, no baixo estaba o xaponés Ryota e na segunda guitarra o tamén nipón Takayoshi Ohmura. E ca puntualidade na que se desenrolou todo o festival saleu Friedman a liala parda ante unha asistencia xa considerable. Non me tiraría moito da burra se afirmo que foi a actuación con mellor sonido de todo o festival, nin "motley crue", nin "slipknot" nin "tesla" nin centellas... o sonidazo que foi capaz de depurar Friedman foi alucinante, eu tan só lle pediría un pouco más de volumen á súa guitarra, pero por outro lado parece moi normal si un se para a pensar que foi un directo plenamente instrumental e gran parte da substancia do concerto estaba na calidade sonora.

Pola zona de detrais a xente descansaba tomando o sol, e os postos de venta de cervexa tiñan colas de máis de 10 minutos.

A banda arrancou con "Unreal Thing", e debo aclarar que non coñecía moitos dos títulos dos temas que que tocou, pero si que me sonaban de habelos escoitao, inda así tocou un par deles descoñecidos para min, pero foi de agradecer que puxese algunha sorpresa para deleite dos asistentes. Tocou "Stigmata addiction" "devil take tomorrow" e así varios temas de colleita propia e incluso facendo un solo de Megadeth como guiño ó que fora a súa banda durante 10 anos. Moita xente coñece a Marty por ser o guitarra solista de Megadeth, hoxe en día Friedman opina que non voltaría a facer nada dese estilo, e que esa música está "pasada de moda" a xente comenzou a berrar "megadeth" ó unisono, e a min, opinión moi persoal, paréceme que era moito guitarrista pa megadeth, e que non daba nin a metade do que podía dar nesa banda.

Interpretando "Dragon mistress", apoteósico, recordoume cando vira a Vai tocando "whispering prayer" na xira ultra world.


Logo de case unha hora de concerto presentíase o final e os acordes de "Dragon mistress" retumbaron no estadio a cañón, subeume un aquel de adrenalina polo corpo e todo o público parecía ter os pelos erizados...foi pura poesía saíndo dunha guitarra,a perfección coronada nas 6 cordas dunha Ibanez tipo Les Paul. A parte lenta do tema foi ampliada con duelos co outro guitarrista que recordaban, dito pola maioría do público, ós mellores días do dúo Friedman/becker en "cacophony". Tamén foi o momento de presentar a banda, donde cada un improvisou un anaco para dar paso a "thunder march" co que cerraron un concertazo do quince que tardarei moito en poder superar. Esperar tiven que esperar, é moi dificil que este home salga de Xapón, país donde reside e está nacionalizado, veu algunha vez a Paris, a Amsterdam, a Londres... pero sin moito barullo, polo cal sabía que esta vez era unha oportunidade seguramente única.


O feeling ó que nos ten acostumados Marty Friedman é algo que pertence ó seu estilo.

O mellor: Que levaba moitos anos querendo ver a Friedman en directo, e francamente non decepcionou a ninguén, incluso xente que estaba no festial para ver outros grupos quedouse pasmada ante a xenialidade do estadounidense-xaponés. O ambentazo que había no festival fixo que aquelo se convertise en algo inolvidable.
O peor: Que solo lle deixaron unha hora, e fíxose demasiado corto, si ben é certo que levaba todo moi ben cronometrado, para min faltou algún dos seus solos bohemios, deses que fai cando se pon melancólico... unha pena, pero todo non podía ser.

Sábado 27 de Xuño de 2009.

martes, 31 de marzo de 2009

MEAT IS MURDER

Curiosa reflexión que atopei nunha web, dunha rapaza polaca que decide facerse vexetariana, e non deixa de facerse as mesmas preguntas e sentirse igual de rara que as demáis persoas que non comen carne. Cuando una mañana de abril, viendo unas fotos de los pollos criados en factoría, decidí hacerme vegetariana la mayoría de las personas que me conocían, sabedoras de mi obsoleta gran pasión por el consumo de carne y de todo el universo relacional generado alrededor de ello, se mosquearon; vaticinando que duraría poco, y no dando importancia de mi postura, me insultaron. Lo cual me indignó, pero también me tranquilizó dado lo fácil que me había resultado enfrentarme a mi misma atribuyéndole a la razón un peso más sólido que a la educación y la costumbre.


Hacerme vegetariana fue, como digo, una clara postura ética de "yo no participo", además de las otras ventajas que tiene; y en base a ese criterio, fui discreta a la hora de enarbolar argumentos en pro de mi postura, sencillamente me limitaba a comer sólo vegetales. Pese a lo cual no pasa día que las mentadas personas me recuerden que "un día fui", aunque ya no sea. El peso de la culpa. El famoso peso de la culpa. Aunque ya mis defensas no sean que "quién mejor que yo para saber lo que me pierdo", las delicias de los miembros seccionados en mi plato, los órganos cocidos... Si acaso, en un supuesto, jamás hubiera yo probado la carne, también me dirían que "qué se yo acerca de lo que me pierdo". Respuestas ridículas las hay a montones.
He dicho antes lo de la educación porque, más que biología o fisiología, nuestras costumbres ultraomnívoras (y homonívoras, ya dicho de paso ) entiendo que forman parte de un sistema educativo demasiado miope y poco imaginativo, que se limita a vomitar, con ligeros cambios de forma y modo, las lecciones aprehendidas desde pequeñas. Nuestra cotidianeidad rota en torno a una serie de movimientos más o menos programados por nosotras mismas, con un más o menos libre albedrío; y otras actitudes "preprogramadas", de un modo subliminal o evidente, por el sistema social imperante.
Para quienes llevar o dejar de llevar a cabo el culto gastronómico del consumo de cárnicos, supone una toma de conciencia o un posicionamiento vital, evidentemente también les supone una carga o descarga de conciencia ética. Quiero decir que, incluso las más acérrimas carnívoras y piscívoras , las que defienden a ultranza este modo de vida, lo hacen, en cierto manera, intuyendo tal vez en ello una incorrección. Me explico.
La carne no es necesaria para vivir. Es un hecho. La ingestión de peces tampoco es precisa. Partiendo de esos parámetros -avalados a su vez por centenares de millones de personas que en el planeta no pueden / quieren comer animales-, los argumentos entonces tienden hacia el mito del hombre cazador y el fantástico desarrollo del cerebro gracias al sangriento festín de nuestros antepasados. Esta leyenda no hace sino atribuirnos cualidades de predadoras que, al margen de su veracidad, nos encantan y nos fascinan; pues hoy día no llegamos más que a tristes predadoras pasivas en una sociedad encargada de maquillar el dolor ( y causarlo), disimular la muerte ( y matar ) y disfrazarlo todo de sonrisas tipo anuncio dentífrico. Y siempre es atractivo denominarnos "peligrosas", pese a que nuestro destino sea ser depredadas por la religión de la moneda en curso. Además el aumento de volumen cerebral ha traído consigo la incapacidad de predecir la lluvia, la bomba atómica, la ignorancia de lo importante y el amazacotamiento en el pensamiento único de nuestra insigne sociedad global. Amén de otras carencias más.
Pero Si la carne supiera, por ejemplo, a excrementos de perro, y si, pongamos, el pescado fuera amargo como la hiel ¿ tanto defenderían esas personas su consumo ?. sin duda alguna: no. Se interrumpiría inmediatamente la matanza, pese a las supuestas maravillas que conlleva. En conclusión: comemos agonía porque nos encanta rendir pleitesía a nuestros sentidos a cualquier precio; nos hemos enamorado de la gastronomía hasta tal punto que -es una hipótesis de exposición-, si mañana en nuestras tiendas, con el consenso y la legitimidad de la ley y la aprobación de la sociedad, pudiéramos comprar carne de niña, tal vez la consumiríamos. Aunque sólo fuera por probar. Yo les puedo garantizar que muchas personas lo harían. Claro está, siempre que su precio fuese asequible y se ocultara pertinentemente el sacrificio. Para quienes creen que exagero y que es un despropósito mi aseveración deberían informarse de que, hoy en día, existen personas del primer mundo que han comido y comen carne humana con cierta cadencia.
Pero no quiero establecer un debate acerca de morbo o exponer la problemática ética de la antropofagia, pretendía solamente acentuar la disposición social hacia la satisfacción y el hedonismo. Cuanto más oprimidos nos encontramos por las reglamentaciones y los dispositivos sociales, tanto más nos arrojamos a la exigencia de nuestro derecho y nuestro deber de carpe diem, de gozar la "vida loca" y de bautizarnos con el título de "amas y señoras" del mundo, y aún del universo, porque ya es sabido que "ser humano" es sinónimo de vanidad. Es tal nuestro amor por nosotras que ya ni siquiera nos importa si la carne y el pez provocan infartos, invitan a los tumores o acumulan mercurio en nuestro cuerpo, porque nos compensa arrojarnos ciegamente al placer inmediato de saborear un pedazo de carroña convenientemente guarnicionado. El ser humano es, además, tremendamente resistente a la razón y notablemente impermeable a la lógica y a la sensibilidad.
Destruidos los conceptos de macho cazador y de impiedad; destruida la supuesta supremacía que proporciona un cerebro -dicen- evolucionado; destruido el argumento sobre la salud del consumo de cadáveres...¿ qué queda ?: la autosatisfacción. Somos culpables de irresponsabilidad, cómplices de asesinatos en el nombre del más puro placer y, por supuesto, enemigas de los equilibrios que la naturaleza guarda para sus componentes.
Hemos destruido esos equilibrios, por ello el ser humano camina hacia su extinción. ¿ Exagero de nuevo?
Para las amantes de las cifras se ha calculado que necesitaríamos dos planetas y medio para satisfacer nuestras ansias de complacencia de un modo "sostenible". Habida cuenta que sólo "poseemos" uno, su fin está más que garantizado. Incluso las más compulsas homocéntricas deberían comprender qué tipo de legado dejamos en herencia a las generaciones venideras. Somos un cáncer que se extiende profunda y dolorosamente en su irreflexión.
La solución que proponen las más radicales consiste en el suicidio colectivo, lo cual encuentro un poco improbable y -eso sí-, exagerado, dado que todos los seres vivos tendemos a querer seguir estándolo, y es anormal lo contrario ( exceptuando el tema de la eutanasia ). Bastaría con aprender a vivir, amar la vida y amar incluso lo que no nos ama porque no sabe o no puede hacerlo. Dado que amar a lo que nos ama es amarnos a nosotras mismas, y sería regresar de nuevo a la autocomplacencia. Las soluciones son muchas, pero he entendido, priorizando la reflexión a la satisfacción física, que comer o no la carne de las demás es un camino indiscutible de equidad, justicia y belleza.